Opole II

Mam wrażenie jakbym wróciła z dalekiej podróży. Przemierzyłam tysiące mil z ludźmi, których znam zaledwie od 3 miesięcy. Właśnie nie, mam wrażenie, że znamy się z kilkanaście lat. Kilkanaście pięknych, ekscytujących i radosnych lat. Czy to możliwe aby człowiek czuł coś takiego do ledwo "poznanych"? Nie wiem czy jest to normalne ale.. Ja właśnie tak się czuję a dopiero wczoraj wieczorem sobie to uświadomiłam. Lepiej późno niż wcale...

Byliśmy w Opolu. Muszę przyznać, że miasto jest piękne. Kamieniczki, rynek a szczególnie dworzec utkwił w mojej pamięci. Ładnie, ładnie zwłaszcza gdy słońce delikatnie muska zmarznięte policzki.

Wraz z moimi przyjaciółmi bawiliśmy się cudownie! Płakaliśmy ze śmiechu i dosłownie z każdej jednej drobnej rzeczy śmialiśmy się aż brzuchy nas bolały. Tacy właśnie oni są. Nie można się z nimi nudzić! To była chyba pierwsza wycieczka, z której mam aż tyle swoich zdjęć! Szok, zwykle to ja wszystkim robiłam a gdy wracałam do domu orientowałam się, że nie ma mnie na ani jednym zdjęciu, zupełnie jakbym nie była na tym wyjeździe. Coś czuję, że od dziś to się zmieni bo moje miśki są uzbrojone w aparat fotograficzny i bystre oko, które potrafi wychwycić 'tą' chwilę. Zaczynamy nowy rozdział i jak na razie gości w nim tylko słońce...

Byliśmy w zamku i w restauracji. Ale i tak najlepiej było oczywiście w autobusie! 

5 aparatów, prawie 8 telefonów i wszystko działa na pełnych obrotach. Śmiech, śmiech i jeszcze raz śmiech!

Z Nelą, Gosią i Martyną zamówiłyśmy sobie zupy kremy. Ja i Nela brokułową a bliźniaczki pomidorową. Były pyszne ale troszkę za dużo więc niestety nie zjadłyśmy wszystkiego. Później zamiast pizzy, którą zamówił cały autobus wraz z Nelą postanowiłyśmy zamówić sobie makaron. Był cudny i rozpływał się w ustach. Ja miała wersję warzywną a Nela mięsną. Niebo w gębie ;)

Mój pokój wygląda coraz lepiej, w końcu jest w moim stylu. Jeszcze musimy tylko dokupić resztę mebli i będzie cudownie! Jak wszystko będzie gotowe pokażę Wam nasze dzieło :)

Dziś prezentuję Wam masę zdjęć.