Always Remember Me

Dziś druga porcja zdjęć. Mam nadzieję, że się spodobają.

Chciałabym wszystkim podziękować za tak liczne komentarze pod poprzednim postem. Bardzo Wam dziękuję, to bardzo motywuje do dalszego prowadzenia bloga. Już niedługo minie rok odkąd go prowadzę.

Powiem Wam, że posiadanie domku na drzewie to niesamowita sprawa. To mój prawdziwy azyl, miejsce, w którym mam chwilę dla siebie. Jestem tam sama, mogę zebrać myśli, pomarzyć i czytać. Najpiękniejsze z reguły są wieczory, kiedy zza gałęzi wyłania się pomarańczowa kula. Żaby na stawie rechoczą a z tarasu unosi się dźwięk muzyki. Raj? Owszem, raj dla dusz pragnących od czasu do czasu po prostu usiąść wysoko na drzewie wyglądać zza gałęzi i rozważać każdy dzień, myśl, chwilę. Po prostu usiąść po całym dniu i oddać się książce. Dziewczyny samotność od czasu do czasu nie jest zła, a wręcz przeciwnie. :)

Ktoś zauważył, że mam bliznę ja jednej z brwi. Tak mam bliznę od małego więc żyję z nią od najmłodszych lat. Zwykle każdy kto mnie pozna najpierw patrzy się na brew a dopiero później 'na mnie'. Kwestia przyzwyczajenia,w sumie to ona mi nie przeszkadza, kiedyś tak ale dziś...  jest częścią mnie.

 Proszę wybaczanie Ci, że na każdym zdjęciu uśmiecha się do Was moje pyszczydło. ;) Nie mogłam się powstrzymać, mój fotograf jest niesamowitym dowcipnisiem.

Od przyszłego tygodnia będę jeździć na siłownię! Już nie mogę się doczekać :D